(Deze tekst schreef ik op 29 juni 2013)
Vandaag las ik een paginagrote advertentie in de Volkskrant van de stichting Wereldland Nederland. Een oproep om weer blij te worden. Maar waarom eigenlijk?
Voor wie ‘m gemist heeft hierbij de volledige tekst:
Nederland kijkt over z’n geluk heen
We zijn somberder dan ooit tevoren. Somberder dan in de tijd van de verloren WK-finales. We zijn op dit moment somberder dan iedereen in Europa. Behalve de Grieken. Die zijn nog somberder. We moesten ons schamen. Want als je objectief kijkt, zie je zo veel positieve zaken. Na China, de VS, Duitsland en Japan is Nederland het vijfde exportland ter wereld. We hebben Schiphol. Brainport Eindhoven. Treinen die voor 96% op tijd rijden. Sportief tellen we mee. Je krijgt AOW. We hebben vrijheid van meningsuiting. een humane samenleving.
Natuurlijk, een economische crisis mag je zeker niet bagatelliseren. Verworvenheden zijn onder druk komen te staan. Er zijn echt Nederlanders die het moeilijk hebben. Heel moeilijk. Maar over de hele linie gaat het nog steeds goed met ons land. De afgelopen periode heeft wereldland Nederland campagne gevoerd om het beeld dat Nederlanders over Nederland hebben een beetje te laten kantelen. Het is niet zo dat we onze ogen sluiten voor wat er mis is. Meer willen we ze openen voor wat er goed is aan dit land.
Deze campagne, ‘De Beste Verkoper van Nederland’, heeft veel persoonlijke verhalen opgeleverd over waarom Nederland een wereldland is. Van natuurliefhebbers tot voetbalrobots. Van een 9-jarige dichteres tot de RutteRapper.
En het leuke is, daar spreekt een optimisme uit dat we iedereen graag toewensen. Laat Sombermans een dagje thuis. En zie dat het glas halfvol is. Wereldland Nederland wil dat we weer plezier krijgen in ons land. Een klein land dat je groot kan maken.
En natuurlijk verander je een houding, een mentaliteit niet van vandaag op morgen. Daarom gaat Wereldland Nederland door. Afgelopen woensdag is De Beste Verkoper van Nederland gekozen.
De campagne eindigt nu. Dit is het begin.
Einde citaat.
Sinds juni vorig jaar is de werkloosheid in ons land alleen maar gestegen, onze economie krimpt al anderhalf jaar en de komende twee jaar verdwijnen er nog eens 100.000 banen.
Ik weet het niet, maar ik vind dit geen vrolijk stemmende cijfers. Het is gewoon Sombermans troef de laatste tijd, met wie je ook praat. Maar o wee als je dat hardop zegt, want dan “moet je je schamen”, weten we nu.
“Als je objectief kijkt zie je zo veel positieve zaken.”
Als je objectief kijkt, ja. Maar wie kijkt er nou objectief als je net ontslagen bent, of als je je huis al vier jaar niet verkocht krijgt. Het Centraal Bureau voor de Statistiek misschien. Of het wetenschappelijk bureau van de VVD. Maar niet iemand die net te horen heeft gekregen dat-ie z’n baan kwijt is.
“We hebben Schiphol, Brainport Eindhoven. Treinen die voor 96% op tijd rijden.”
Ik weet niet welke trein deze positivo’s hebben gemist, maar mensen maken zich zorgen over de rekeningen die hun boven het hoofd groeien. Mag iemand daar misschien, heel subjectief, somber van worden? En vindt u het heel erg dat ik dat verre van schaamtevol vind? Blijkbaar moeten die mensen uitzinnig van blijdschap worden van treinen die op tijd rijden.
Slechts terloops wordt de crisis even aangehaald: “Natuurlijk, een economische crisis mag je zeker niet bagatelliseren, maar …..
“Maar over de hele linie gaat het nog steeds goed met ons land.”
“Over de hele linie” Wat betekent zo’n ‘hele linie’ als je geen geld hebt om je kinderen op zwemles te doen?
Theo Maassen zei het al eens treffend: een optimist is niet meer dan een slecht geïnformeerde pessimist.
Wie zijn nou eigenlijk die optimisten achter Wereldland Nederland ? Het zijn:
Chris Heutink, algemeen directeur Randstad Nederland
Georgette Schlick, CEO SXC Group
Jan-Christiaan Koenders, president BMW Group Nederland
Nick Jue, directievoorzitter ING Nederland
Ralph Wisbrun, managing partner JWT Amsterdam
Let vooral even op de functies van deze mensen. Ik zou zeggen: Wereldland Nederland, dat vraagt om een doorsnee vertegenwoordiging van onze samenleving. Maar in plaats van een verpleegster bij een tehuis voor demente bejaarden, een schoonmaker of een vrijwilliger bij de Voedselbank zie ik alleen maar mensen uit de top van het bedrijfsleven.
Grootverdieners die vinden dat Nederland over z’n geluk heenkijkt en dat we ons daarvoor moeten schamen. De arrogantie alleen al. Wie moet zich hier nu eigenlijk schamen?
